Zaburzeniom psychicznym często towarzyszy poczucie alienacji i samotności. Dzięki temu, że oprócz komunikacji słownej, w psychoterapii aktywny jest kanał pozawerbalny, kontakt z drugą osobą staje się wielowymiarowy. Pacjenci doświadczają siebie w ruchu, słyszą muzykę i dźwięki wywoływane przez grupę, widzą też poruszające się osoby.
W trakcie sesji grupowych bardzo często pojawia się struktura kręgu, ułatwiająca kontakt wzrokowy i werbalny. Podczas wspólnego ruchu tworzy się poczucie wspólnoty, a pacjenci są bardziej uważni na siebie nawzajem. Dzieląc się różnymi emocjami, także trudnymi - jak lęk, gniew czy rozpacz, mają szansę zobaczyć i poczuć, że nie są w tych doświadczeniach odosobnieni. Poruszając się ze swoją historią w zaufanej, nieoceniającej grupie mają możliwość doświadczenia akceptacji, a także poczucia przynależności i jedności grupy poprzez wspólne rytuały. Dzielenie się ruchem, symbolami, słowem, dźwiękiem, rytmem prowadzi do poczucia wspólnoty (Pędzich, Wiśniewska, 2004).
