Różnice pomiędzy psychoterapią tańcem i ruchem a choreoterapią
W toku kształtowania się terapii tańcem wyłoniły się w jej obrębie dwa nurty – psychoterapia tańcem i ruchem (dance movement therapy/psychotherapy – DMT/DMP)oraz taniec terapeutyczny (therapeutic dance), w Polsce nazywany choreoterapią.
W obu przypadkach twórczo wykorzystuje się taniec i ruch. Metody te mają także wiele wspólnych czynników leczących. Tym, co najbardziej różni te dwie formy, jest wykształcenie terapeuty oraz rodzaj i znaczenie relacji terapeutycznej. Z tego zaś wynika głębokość zmiany, którą może zaproponować uczestnikowi terapii każde z tych podejść.
W poniższej tabeli zebrano i porównano poszczególne elementy istotne dla obu form:
| Obszar | Psychoterapia tańcem i ruchem | Choreoterapia |
| Wykształcenie prowadzącego | Minimum czteroletnie szkolenie obejmujące szeroką wiedzę z zakresu psychologii i psychoterapii | Dwuletnie szkolenie lub seria warsztatów – obejmujące elementy teorii psychologicznych |
| Terapia własna prowadzącego | Wymagana | Zalecana |
| Superwizowanie pracy terapeutycznej | Wymagane | Wymagane w trakcie szkolenia |
| Główny czynnik leczący | Relacja terapeutyczna | Taniec |
| Cele | Określone przez konkretne potrzeby pacjentów | Ogólnie terapeutyczne, czasem edukacyjne lub artystyczne |
| Praca oparta na procesie | Tak | Nie |
| Choreografie proponowane przez prowadzącego | Możliwe, jeśli służą bieżącym celom terapeutycznym | Tak |
| Stosowanie improwizacji | Tak | Możliwe |
| Praca poprzez wewnętrzną wyobraźnię i symbolizm | Tak | Możliwa |
| Wykorzystanie rytmu | Tak | Tak |
| Użycie muzyki | Możliwe | Tak |
| Liczba osób w grupie | Do 10 | Do 30 |
| Dotyk między i klientami | Rzadko stosowany, w każdym przypadku ustalany wcześniej z pacjentem | Zwykle jako część typowych interakcji |
| Werbalne omawianie doświadczenia | Tak | Możliwe |
| Wykorzystanie obserwacji ruchu w celach diagnostycznych i terapeutycznych | Tak | Rzadko spotykane |
Podsumowując rolę prowadzącego, można uznać, że choreoterapeuta czerpie inspiracje z różnych form tańca i wykorzystuje ruch taneczny, by zaktywizować grupę. Psychoterapeuta tańcem i ruchem podąża zaś za pacjentem, jest dużo mniej dyrektywny, zachęca do refleksji nad własnym ruchem i bezruchem. Kluczowa jest dla niego relacja terapeutyczna, a ruch pacjenta jest analizowany w kontekście procesu, który obejmuje również ruch terapeuty. Psychoterapeuta przygląda się zatem swojemu wpływowi na pacjenta, obserwując własną postawę i ruchy, oraz czerpie informacje z odczuć z ciała, analizując przeniesienie i przeciwprzeniesienie.
Żródło
Pędzich, Z., Wiśniewska, M. (2014). Psychoterapia tańcem i ruchem. Podstawowe założenia, czynniki leczące i zastosowania. W: Z. Pędzich (red.) Psychoterapia tańcem i ruchem. Teoria i praktyka.
