 |
 |
 |
Ruch, gest, postawa ciała, taniec tworzą język, który pozwala na wyrażanie szerokiej gamy emocji i przeżyć. Ekspresja ruchowa pomaga rozpoznawać i nazywać wyrażane emocje, a także lepiej rozumieć ich wpływ na nas samych i nasze relacje z innymi. Umożliwia wyrażanie tego, co trudne do opowiedzenia słowami.
Podstawową cechą tańca jest rytm, który jest nierozerwalnie związany z rozwojem człowieka. Doświadczamy go w ciele i w ruchu na różne sposoby. Jest z nami w oddechu, biciu serca, sposobie chodzenia... Możemy zaobserwować go w wielu czynnościach, które wykonujemy na co dzień.
Przepływ ruchu łączy części ciała oraz uczucia z działaniem. Aktywność ożywia zarówno aspekt fizyczny jak i psychikę. Ruch mięśni pomaga w rozprowadzeniu, rozproszeniu hormonów stresu, napięć oraz toksyn w mięśniach, powodując poprawę samopoczucia, odprężenie oraz podniesienie poziomu energii.
Uruchamia kreatywność, stwarza możliwość podejmowania ryzyka, zmiany, dokonywania wyborów, umożliwia badanie trudnych spraw z bezpiecznej odległości, testowanie nowych sposobów bycia w świecie, sprzyja interakcjom i komunikacji.
 |
 |
 |
Zygmunt Freud i jego uczniowie rozwinęli idee mówiące o tym, że psychika człowieka i jego świat wewnętrzny znajdują swoje odzwierciedlenie w ciele. W ciele zaczęto dostrzegać symbole nieświadomości.
Uczestnicy grupy terapeutycznej mają możliwość poruszać się wspólnie w jednym czasie i przestrzeni, co przyczynia się do identyfikacji z grupą. Poprzez zaangażowanie w synchroniczny ruch z innymi, pacjenci często stają się skłonni do podejmowania ryzyka związanego z przyjęciem nowej roli lub do wchodzenia w nowe relacje.
Pojawia się wtedy gdy własne części ciała poruszają się w sposób zintegrowany i w harmonii z myślami, emocjami, słowami. Wzmacnia odczuwanie osobistej spójności.
Sprzyja budowaniu kontaktu, empatii kinestetycznej. Może przejawiać się w komunikacji pomiędzy dwoma lub więcej osobami w postaci dostrojenia się do energii, ruchu, rytmu, kształtu. Daje ogromne możliwości pracy nad tematami związanymi z relacjami i komunikacją.
 |
 |
 |
Rozszerzanie się i kurczenie kształtu ciała jest związane z wchodzeniem w kontakt ze środowiskiem (osobami, wydarzeniami, przedmiotami). Rozwijanie umiejętności kształtowania zwiększa możliwości różnorodnego i coraz bardziej adekwatnego reagowania w kontakcie z otoczeniem. Umożliwia doświadczanie relacji i wpływu na jej kształtowanie, dotyczy różnych sposobów bycia z innymi.
W słowach, zachowaniach i ruchu pacjentów można znaleźć liczne przykłady dysfunkcji, dezorganizacji, podzielenia. „Typowe wzorce obejmują: podwójny (niespójny) przekaz, nieadekwatne ruchy, niekompletne frazy, zdezorganizowane rytmy, spłycone oddychanie, ruchy mechaniczne, wyizolowane, przedłużający się bezruch.
Zaburzeniom psychicznym często towarzyszy poczucie alienacji i samotności. Dzięki temu, że oprócz komunikacji słownej, w psychoterapii aktywny jest kanał pozawerbalny, kontakt z drugą osobą staje się wielowymiarowy. Pacjenci doświadczają siebie w ruchu, słyszą muzykę i dźwięki wywoływane przez grupę, widzą też poruszające się osoby.
Identyfikowanie i nazywanie emocji, myśli, odczuć z ciała, doświadczeń i ruchu, które pojawiają się podczas sesji oraz odnoszenie ich do sytuacji i przeżyć z codziennego życia i z przeszłości, sprzyja rozwijaniu świadomości, rozpoznawaniu bodźców i reakcji w interakcjach i refleksji nad sobą.
Pędzich, Z., Wiśniewska, M. (2014). Psychoterapia tańcem i ruchem. Podstawowe założenia, czynniki leczące i zastosowania. W: Z. Pędzich (red.) Psychoterapia tańcem i ruchem. Teoria i praktyka.
Schmais, C. (1985). Healing processess in group dance therapy. American Journal of Dance Therapy
 |
 |
 |
