POLSKIE STOWARZYSZENIE PSYCHOTERAPII TAŃCEM I RUCHEM

Psychoterapia tańcem i ruchem a choreoterapia

Różnice pomiędzy psychoterapią tańcem i ruchem a choreoterapią

W toku kształtowania się terapii tańcem wyłoniły się w jej obrębie dwa nurty – psychoterapia tańcem i ruchem (dance movement therapy/psychotherapy – DMT/DMP)oraz taniec terapeutyczny (therapeutic dance), w Polsce nazywany choreoterapią.

W obu przypadkach twórczo wykorzystuje się taniec i ruch. Metody te mają także wiele wspólnych czynników leczących. Tym, co najbardziej różni te dwie formy, jest wykształcenie terapeuty oraz rodzaj i znaczenie relacji terapeutycznej. Z tego zaś wynika głębokość zmiany, którą może zaproponować uczestnikowi terapii każde z tych podejść.

W poniższej tabeli zebrano i porównano poszczególne elementy istotne dla obu form:

Obszar Psychoterapia tańcem i ruchem Choreoterapia
Wykształcenie prowadzącego Minimum czteroletnie szkolenie obejmujące szeroką wiedzę z zakresu psychologii i psychoterapii Dwuletnie szkolenie lub seria warsztatów – obejmujące elementy teorii psychologicznych
Terapia własna prowadzącego Wymagana Zalecana
Superwizowanie pracy terapeutycznej Wymagane Wymagane w trakcie szkolenia
Główny czynnik leczący Relacja terapeutyczna Taniec
Cele Określone przez konkretne potrzeby pacjentów Ogólnie terapeutyczne, czasem edukacyjne lub artystyczne
Praca oparta na procesie Tak Nie
Choreografie proponowane przez prowadzącego Możliwe, jeśli służą bieżącym celom terapeutycznym Tak
Stosowanie improwizacji Tak Możliwe
Praca poprzez wewnętrzną wyobraźnię i symbolizm Tak Możliwa
Wykorzystanie rytmu Tak Tak
Użycie muzyki Możliwe Tak
Liczba osób w grupie Do 10 Do 30
Dotyk między i klientami Rzadko stosowany, w każdym przypadku ustalany wcześniej z pacjentem Zwykle jako część typowych interakcji
Werbalne omawianie doświadczenia Tak Możliwe
Wykorzystanie obserwacji ruchu w celach diagnostycznych i terapeutycznych Tak Rzadko spotykane

 

Podsumowując rolę prowadzącego, można uznać, że choreoterapeuta czerpie inspiracje z różnych form tańca i wykorzystuje ruch taneczny, by zaktywizować grupę. Psychoterapeuta tańcem i ruchem podąża zaś za pacjentem, jest dużo mniej dyrektywny, zachęca do refleksji nad własnym ruchem i bezruchem. Kluczowa jest dla niego relacja terapeutyczna, a ruch pacjenta jest analizowany w kontekście procesu, który obejmuje również ruch terapeuty. Psychoterapeuta przygląda się zatem swojemu wpływowi na pacjenta, obserwując własną postawę i ruchy, oraz czerpie informacje z odczuć z ciała, analizując przeniesienie i przeciwprzeniesienie.

Żródło

Pędzich, Z., Wiśniewska, M. (2014). Psychoterapia tańcem i ruchem. Podstawowe założenia, czynniki leczące i zastosowania. W: Z. Pędzich (red.) Psychoterapia tańcem i ruchem. Teoria i praktyka.

Poruszenia