W słowach, zachowaniach i ruchu pacjentów można znaleźć liczne przykłady dysfunkcji, dezorganizacji, podzielenia. „Typowe wzorce obejmują: podwójny (niespójny) przekaz, nieadekwatne ruchy, niekompletne frazy, zdezorganizowane rytmy, spłycone oddychanie, ruchy mechaniczne, wyizolowane, przedłużający się bezruch.
Terapeuta dąży do zintegrowania aktywności ciała, ekspresji mimicznej i werbalizacji, myśli uczuć i słów, przeszłości z teraźniejszością, obrazu siebie z autoprezentacją” (Schmais, 1985, s.26)
