Zygmunt Freud i jego uczniowie rozwinęli idee mówiące o tym, że psychika człowieka i jego świat wewnętrzny znajdują swoje odzwierciedlenie w ciele. W ciele zaczęto dostrzegać symbole nieświadomości.
Według Claire Schmais symboliczna ekspresja jako pomost pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym światem pacjenta jest najistotniejszym czynnikiem leczącym w terapii tańcem i ruchem. Łączy czynności prawej i lewej półkuli, świadome i nieświadome procesy, umożliwia ekspresję tego, co trudno zwerbalizować, ułatwia pracę z trudnymi tematami. Symbol – w formie metafory – może być kluczem do przeszłych i obecnych konfliktów pacjenta. Poprzez połączenie pozornie niepodobnych przedmiotów i zdarzeń prowadzi do wglądu i zrozumienia. Bonnie Meekums poświęca wiele uwagi metaforze ruchowej, uznając ją za główne narzędzie w pracy terapeuty DMP. Metaforę tą można opisać jako symbol zawarty w ruchu lub postawie. Przykładem może być kulenie się czy garbienie (metafora ruchowa) osoby opisującej ciężar (metafora werbalna) jakiego doświadcza w życiu. Zauważając ten aspekt ruchu i znajdując jego znaczenie, być może bardzo subiektywne, można osiągnąć wgląd we wzorce zachowań, przekonania i relacje nawiązywane z innymi (Pędzich, Wiśniewska, 2004).
